Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Er zat iets scheef
van een man die nog steeds teveel liefde voelt
Vijf jaar geleden was ik 44 jaar oud. Twee parttime kinderen, een keer enthousiast zaaddonor geweest en een kind het gewenste kind van een langere liefdesrelatie. Die relatie liep na 12 jaar op de klippen wegens onoverbrugbare verschillen. Het beeindigen van die relatie heeft me veel pijn gedaan, de liefde van haar kant was niet meer aanwezig. De verschillen waren eigenlijk altijd heel groot. Na enkele pogingen om weer een stabiele relatie op te bouwen, kwam M. op mijn pad. Ze werkte een ochtend per week op dezelfde plek waar ik ook werkte. Maar ..... 19 jaar jonger! Ik deed mijn best om niet verliefd te worden op een meid van 25 jaar oud. Ook bleek dat zij nog nooit een relatie had gehad, het verschil was gigantisch. Maar... zoals in de liefde gaat, binnen de kortste keren was ik hals over kop verliefd. Ik kan pagina's vullen maar zal me beperken tot het noodzakelijke. Vooral de humor was fijn, met haar was veel lachen, iedere dag. Ze was een leuke , aimabele verschijning. De meeste mensen vinden haar leuk bij het eerste contact. Er ontwikkelde zich een relatie.
Gevoel weggestopt
Ondanks de waarschuwingen die zij voortdurend uitzond. Waarschuwingen in de vorm van: met mij klopt van alles niet, je kunt beter niet verliefd worden op mij want ik ben het niet waard. M. bleek een flink complex te hebben. Geen erg gelukkige jeugd gecombineerd met grote gevoeligheid. Ze heeft als overlevingsstrategie gekozen om vooral oudere mannen in te pakken met onderdanig gedrag, bij andere vrouwen werkt dat niet en die heeft ze dus ook niet als vrienden. Jongere mannen hebben dezelfde onzekere problemen als zij en daarmee kan ze dus ook niet overweg. Haar gevoel was weggestopt en afgesneden, alle speelde zich af in haar hoofd. Er was als het ware een flinke muur opgetrokken om haar hart te beschermen. Vriendelijk tegen iedereen, maar tegelijkertijd afhouden. Deze dingen zijn voor mij nu duidelijk, maar toen niet. Zij heeft wel echt vanaf het begin moeite gedaan om mij ervan te overtuigen dat het een flinke puinhoop was in haar hoofd en hart en dat vind ik heel eerlijk van haar. Ik was ervan overtuigd dat ze nog volwassen moest worden. Ook dacht ik dat het prima zou kunnen onder mijn vleugels. Ik beschik over behoorlijk wat levenservaring en kan tegen een stootje. De ongelijkheid die zo in onze relatie sloop was onvermijdelijk, maar niet vervelend. Ik was de rots in de branding, had zelden bevestiging nodig. Onze relatie was heel harmonisch. Er was een groot verschil in aandacht voor elkaar en ook wel een fiks verschil in diepgang. Vooral in het begin was het fijn. Beiden verliefd, iedere dag goede seks, iedere dag bij elkaar.
Kloof
Vanaf week 2 woonden we samen. Enkele maanden woonden we ook officieel bij elkaar. Mijn andere kinderen accepteerden haar, ook al vond ze kinderen een beetje eng. De oudste was bijna volwassen en dat ging wel goed. Met de jongste (nu 14, toen 9) een band ontwikkelen vond ze wel moeilijk. Gelukkig voor mijn zoon was er een grote kloof tussen wat zich in haar hoofd afspeelde en wat ze uitte. De jongste heeft het niet gemerkt, er ontwikkelde zich geen band. De conflicten en gesprekken vonden plaats in haar hoofd. Ik heb het genegeerdof heb geprobeerd haar gerust te stellen. Het is moeilijk om van andermans kinderen te gaan houden. Je moet nog groeien. "Als je zelf kinderen krijgt, dan zul je leren om van kinderen te houden." Wat ik wel van haar kreeg was heel prettig. De harmonische manier waarop we samen leefden, zonder problemen, zonder ruzie. De seks die meestal prima was. Iedere dag veel humor, ook om ons zelf lachen. Wat er niet was, dat kwam zo vaak niet voor , maar was wel belangrijk: echte aandacht voor mij. Een of twee keer per jaar voel ik me echt klote, heb bevestiging nodig, iemand bij wie ik weg wil kruipen. Die rol kon ik M. natuurlijk niet toedichten, dat had ze niet in huis. Ik was de rots, andersom werd het voor haar wel veel te moeilijk. Op zo'n moment een aai over mijn bol krijgen was zo belangrijk voor mij, maar voor haar te moeilijk.
Erg schuldig
Ik moet wel zeggen dat ik ook niet een ster ben om dat duidelijk en direct te vragen. Ook in mijn vorige relaties ben ik altijd de sterke man geweest. Het is geen kwade wil van haar zijde, ze heeft het gewoon niet in huis. Zo lang als ik haar ken weet ik dat ze gestuurd wordt door schuldgevoel. Ook op dit gebied voelt ze zich heel erg schuldig. Dit schuldgevoel zal een grote rol gaan spelen in onze relatie. Ik weet ervan en we praten regelmatig hierover. Ik heb altijd gezegd: "ik accepteer je zoals je bent, ik ben heel vrijgevig met mijn liefde, ben verzorgend en stroom over... jij bent nog veel met jezelf bezig..... het zij zo. Wees jezelf, voel je niet schuldig, ik accepteer je zoals je bent". Ik ging er nog steeds van uit dat dit te maken had met volwassen worden. Ook therapie voor haar en relatietherapie voor ons beiden heeft wel iets opgeleverd wat inzicht betreft, maar het echt veranderen is toch moeilijker.
Na het lezen van het boek van Kluun over het overlijden van zijn vrouw, heb ik M. ten huwelijk gevraagd. Zij antwoordde positief, alhoewel ik ook wel twijfel voelde. Het was voor haar waarschijnlijk zo dat ze dacht: "ik weet anders ook niet hoe het wel moet". Ze voelde heel veel niet en had ook geen alternatief. Haar gevoelsleven was als het ware afwezig en zij voer blind op mijn gevoel. De bruiloft was leuk, ik was blij want ik voelde me toch bevestigd ondanks haar twijfel aan het leven en aan zichzelf. Het gebrek aan commitment heb ik vooralsnog genegeerd.
Onvruchtbaar
Na twee jaar zijn we gaan praten over kinderen. Ik was inmiddels ruim 10 jaar gesteriliseerd, maar wilde graag met haar kinderen. Dus operatie geregeld, ondanks de 10 % kans op slagen. De operatie is in instantie geslaagd en het sperma zag er prima uit. Meer dan een jaar vrijen verder nog steeds geen zwangerschap. Fijn is anders, het legt een druk op je relatie en seks. Toen bleek dat mijn lichaam antilichamen was gaan aanmaken en ik de facto onvruchtbaar was. IVF-plus was de enige oplossing (voor de insiders: ICSI). Gelukkig is dit, na een miskraam, prima gelukt en is M. zwanger geworden. Mijn geluk kon niet meer op, ik was de meest gelukkige man op de hele wereld. M. was zwanger. Ondanks haar misselijkheid vond ik haar iedere maand mooier! Ik heb zo intens genoten van haar... onze seks een keer gefilmd. Mijn meest dierbare film ooit,als ze tijdens het vrijen haar buik vasthoudt. Maar mijn geluk was niet van lange duur. Ze werd verliefd op een klasgenoot, want ze was weer begonnen aan een studie. Ik zag het aankomen. We zijn vrij open naar elkaar. Mijn verleden heeft een hoop vrijages gekend naast mijn vaste relatie (met wederzijds goedvinden, nooit stiekem), dus ik wilde haar de vrijheid geven om uit te zoeken wat ze met die man wilde. Moeilijk was het wel, ze was vier maanden zwanger en ik wilde haar niet delen. Ik wist ook dat ik haar niet kon vastbinden. Dus ik probeerde. Ik had haar gezegd dat ik het zou proberen. Het werkte niet, ik voelde me te veel bedreigd. Ze heeft twee keer met hem gevreeën en ik ging twee keer dood. Na die tweede keer heb ik uitgesproken dat het voor mij geen doen was en zij heeft daar rekening mee gehouden en het met die ander uitgemaakt. Die ging daarop natuurlijk steigeren en de situatie tussen hen werd ook erg moeilijk. Ze was echt verliefd op die man en ik vond het moeilijk om haar pijn te zien. Voelde met haar mee, en voelde me tegelijkertijd gekwetst omdat ze bij een ander wel voelde wat ze bij mij niet voelde. Verliefd zijn , dat voelde ze wel, houden van, daar is ze nooit aan toe gekomen. De zwangerschap ging door. Ik was vreselijk verliefd op haar en ook steeds onzekerder over haar liefde. Relatietherapie leek me een goede zet. Elfhonderd euro verder waren enkele dingen duidelijk: voor haar geldt dat ze zich afsluit van werkelijk contact uit angst om gekwetst te worden, voor mij geldt dat ik mijn verlangens en wensen te indirect uit. Door haar te overladen met aandacht, bloemen enzovoort. Het heeft niets opgelost.
Zal voorbij gaan
Ons dochtertje is geboren. De bevalling ging goed, we waren een prima team. Ik was heel erg gelukkig, ondanks de wetenschap dat er onder het oppervlak iets niet helemaal klopte. Nog steeds was ik vol goed hoop dat het wel goed zou komen. De donderslag kwam bij heldere hemel. Op 23 mei zat M. te sniffen. Op mijn navraag bleek dat ze niet verder wilde met onze relatie.
Het eeuwige schuldgevoel bleek groter dan ooit. Voor het eerst in haar leven durfde zij een beslissing te nemen tegen haar ouders in, tegen haar vrienden, voor zover aanwezig, en tegen mijn wil. Iedereen was geschokt. Bijna niemand wist welke twijfel er was bij haar, sinds het begin al. Ik wist het natuurlijk wel , maar had dat ook nooit zo geuit naar vrienden. Voor een deel uit solidariteit met haar, voor een deel omdat ik dacht dat het wel voorbij zou gaan. Dat ze nog wel volwassen zou worden.
Mijn wereld stortte in. De laatste jaren had ik volledig op haar gebouwd, iedere dag waren we samen. Mijn vriendenkring is kleiner geworden. Ze hebben allemaal kinderen of zijn erg druk met een eigen zaak. Nu bleef er even helemaal niets meer over. Toch te veel kaarten gezet op deze ene, scheve verhouding. M. maakte het uit toen D. net drie maanden oud was. Ze wilde zich niet langer schuldig voelen over het gebrek aan liefde voor mij, de verhouding was te scheef. Bovendien wilde ze alsnog iets uit zoeken met die klasgenoot. Deze relatie heeft niet lang geduurd, die klasgenoot wilde graag de plezierige dingen van haar, maar niet haar onzekerheid, haar verlangen en haar hangen aan. Het verdriet dat die verhouding haar bezorgde was veel meer dan het verdriet dat ze had van ons huwelijk en het beëindigen daarvan. Dat was heel pijnlijk om te zien.... maar toch was ik nog wel in staat om haar te snappen. Moeilijke situatie,dat wel.
Dominant/sub-relatie
Wat het nog veel ingewikkelder maakt is het feit dat ze bij die man iets ontdekt heeft dat al heel lang een rol speelde in haar fantasieën en dat ze nooit als zodanig geuit had: namelijk een sterke belangstelling voor straf in de vorm van billenkoek. Voor de kenners is het vooral een Dominant/sub-relatie. Ze wil graag gestraft worden voor de dingen die ze in het echte leven fout doet. Het is deels iets seksueels, maar een groot deel heeft eigenlijk meer te maken met haar opvoeding en de dingen die daarbij niet goed gegaan zijn. Ik ben een grote, lieve kerel , die wel dominant kan zijn in bed.... maar dan wel soft genoeg om regelmatig te vragen of het goed is als we dit of dat. Echt straffen is niet mijn ding, een rollenspel zou ik nog wel kunnen. Voor onze relatie was dit allemaal te laat. Inmiddels zoekt zij echt naar een man die haar wil begeleiden, geen relatie in de traditionele zin. Dat zou onmiddellijk weer tot een ongelijke verhouding leiden en dat wil ze ook niet.
en nu... wat rest me? Ik ben met mijn zonen enkele weken op vakantie gegaan, ver weg. Een poging om afstand te nemen. Maar internet en mobiel trekken te veel en ik zoek haast iedere dag contact. Op eigen benen staan is nog iets te moeilijk. Een andere romance leidt de aandacht wat af. Spannend en nieuw maar zonder kans op slagen. De pijn is nog te groot. Een prille liefde kan op geen enkele manier naast zo'n liefde staan, die nog in iedere porie zit.
Lange brieven
Maar helemaal alleen red ik het ook niet. Hou me groot vanwege mijn kleine dochtertje en mijn andere zonen. Maar zodra iedereen weer even weg is, stromen tranen langs mijn wangen en druppen in de alcohol waarmee ik mijn verdriet tracht te dempen. Ik weet wat ik moet doen: veel sporten, veel met andere vrienden op stap, gezond leven, rug recht en verder de tijd uitzitten die het kost. Blijkt echter moeilijk.
Sporten is moeilijk omdat ik artrose heb en moeilijk beweeg. Dik worden is ook niet goed voor je zelfvertrouwen. Die vrienden zijn lief maar ook meestal afwezig. Alle contact verbreken is even onmogelijk, al het samen opvoeden van onze dochter. Er is teveel liefde nog. Ik ben nog steeds blij met ieder teken van leven.
Dus nu drink ik verder, schrijf lange brieven in de hoop dat ik ooit van deze trein kan springen om mijn andere leven weer op te pakken.
F.
